ایران و روسیه در حوزه امنیت اطلاعات همکاری می‌کنند

لایحه همکاری ایران و روسیه در حوزه امنیت اطلاعات از سوی رئیس‌جمهور برای نمایندگان مجلس ارسال شد. براین‌مبنا، توافقی بین دو سرزمین برای مقابله با تهدیدهای فناوری اطلاعات و سایبری صورت گرفته است.

دولت لایحه «موافقت‌نامه همکاری در حوزه امنیت اطلاعات بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه» را برای بازدید و تصویب به مجلس ارسال کرد. این لایحه در ۲۵ اردیبهشت‌ماه سال قبل در هیئت وزیران به تصویب رسید. بد نیست بدانید که این موافقت‌نامه در بهمن‌ماه ۱۳۹۹ در مسکو، پایتخت روسیه، تنظیم شده است.

این لایحه ۹ ماده دارد که در ماده دوم به تهدیدهای مهم در حوزه امنیت اشاره است. همکاری دو سرزمین در راستای این توافق‌نامه اهدافی را جستوجو می‌کند که ازجمله آن‌ها می‌توان به نقض حاکمیت امنیت و تمامیت ارضی کشورها، واردکردن خسارات اقتصادی به تأسیسات زیرساخت‌های مربوط به اطلاعات و دسترسی غیرمجاز به اطلاعات رایانه‌ای اشاره کرد.

یکی دیگر از تهدیدهای اشاره‌شده در این ماده، انتشار کردن اطلاعات زیان‌بار برای نظام‌های اجتماعی-سیاسی و محیط معنوی، اخلاقی و فرهنگی دولت‌ها است؛ تهدیدی که تفسیرپذیر به‌نظر می‌رسد و تعداد بسیاری از اطلاعات را می‌توان ذیل این تهدید دسته‌بندی کرد.

حوزه‌های مهم همکاری ایران و روسیه

در ماده سه این لایحه به مبارزه با تهدیدات یادشده، تحکیم امنیت اطلاعات مبارزه با جرایم ارتکابی در حوزه منفعت گیری از فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات، پشتیبانی‌های فنی و فناوری و همکاری بین‌المللی اشاره شده است.

۱۴ حوزه مهم برای این همکاری امنیتی برشمرده شده که ازجمله با اهمیت ترین آن‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• تبادل اطلاعات بین نهادهای ذی‌صلاح دولت‌های طرف‌ها در حوزه امنیت اطلاعات شامل همکاری بین نهادهای مربوط حوزه عکس العمل به حوادث رایانه‌ای
• تبادل اطلاعات درمورد قوانین ملی دولت‌های طرفها مرتبط با ضمانت امنیت اطلاعات
• ترقی کیفی چهارچوب حقوقی دوجانبه و سازوکارهای عملی همکاری بین دولت‌های طرف‌ها با مقصد ضمانت امنیت ملی و بین‌المللی اطلاعات
• تمهید شرایط همکاری بین نهادهای ذی‌صلاح حول حوزه‌های کلیدی همکاری احصا‌شده در ماده ۳ این موافقت‌نامه و نیز دیگر حوزه‌های ممکن

در ماده چهار این لایحه دو طرف متعهد شده‌اند که به «اصول احترام متقابل به حاکمیت و تمامیت ارضی، حل‌وفصل مسالمت‌آمیز اختلافات و مناقشات، عدم به‌کارگیری زور و تهدید به توسل به زور، عدم دخالت در امور داخلی، احترام به حقوق و آزادی‌های اساسی بشر و اصول همکاری دوجانبه و عدم دخالت در منبع های اطلاعات دولت‌های طرف‌ها» پایبند باشند.

فراهم مالی

در ماده ۷ به او گفت و گو فراهم مالی پرداخته شده است که بر پایه آن، طرف‌ها هزینه‌های شرکت نمایندگان و کارشناسان خود در رویدادهای مربوط به اجرای این موافقت‌نامه را مستقلاً بر مسئولیت خواهند گرفت.

این چنین در ربط با هزینه‌های مربوط به اجرای این موافقت‌نامه، طرف‌ها می‌توانند در هر مورد خاص، مطابق قوانین دولت‌های خود، رویه‌های مالی فرد دیگر را مورد توافق قرار دهند.

ماده ۶ درمورد حفاظت از اطلاعات می‌گوید. طرف‌ها از اطلاعاتی که به جهت این موافقت‌نامه منتقل شده یا تشکیل خواهد شد و دسترسی به آن‌ها مطابق قوانین دولت‌های طرف‌ها محدود است، به‌طور مقتضی حفاظت خواهند کرد. هیچ‌یک از طرف‌ها نیز نباید بدون موافقت کتبی قبلی طرف دیگر، اطلاعات به‌دست‌آمده یا مشترکاً تشکیل‌شده مربوط به اجرای این موافقت‌نامه را برای طرف ثالث آشکار نکرده یا به او انتقال ندهند.

این موافقت‌نامه ۳۰ روز از تاریخ دریافت آخرین اعلان کتبی از طریق مجاری دیپلماتیک، ملزوم‌الاجرا خواهد شد. طرفین نیز می‌توانند اصلاحاتی را بر پایه توافق متقابل طرف‌ها و در قالب یک پروتکل مجزا در این موافقت‌نامه اعمال کنند.